Brak tytułu

"Najpewniejszą oznaką pogodnej duszy jest zdolność śmiania się z samego siebie. Większości ludzi taki śmiech sprawia ból". 

                                                                         Fryderyk Nietzsche

   Człowiek jest wrażliwy na swoim punkcie. Czasami ma problem z rozróżnieniem, co jest jedynie żartem, a co jakimś ciosem wymierzonym przeciw niemu. Życie jest poważne i tak też je traktujemy, zapominając, że czasem warto odpuścić, pośmiać się z własnych niedociągnięć, potraktować je z przymrużeniem oka, by łatwiej się pracowało nad sobą.

   Chyba  nie ma człowieka, który nie lubi się śmiać, ale bronimy się przed żartami, z siebie. Jeśli sami sobie żartujemy jest w porządku, ale czasem jak ktoś coś powie, nawet to, co sami o sobie mówiliśmy, nagle zaczyna boleć, bo tak naprawdę brakuje nam dystansu do siebie. 

   Łatwo kogoś zranić, tak jak łatwo zranić samego siebie. Czasami pod postacią żartów kryją się inne uczucia: niechęć, brak samoakceptacji, niepewność. Zakładamy maski i próbujemy grać kogoś, kim chcielibyśmy być, zamiast zacząć w sobie coś zmieniać. Nie od razu to się uda, ale powoli, z czasem można osiągnąć bardzo wiele. Trzeba jednak zaakceptować siebie, takim jakim się jest. Dopiero wtedy można się zdystansować do siebie i świata. To początek długiej drogi prowadzącej do wewnętrznej przemiany. 

   Niektórzy mają to szczęście, że już na starcie otrzymują tą cechę, jaką jest pogoda ducha. Zawsze tli się w nich jakaś nadzieja, w najgorszym położeniu jak z rękawa potrafią wyciągnąć promień słońca. W chwili, kiedy jest źle, zrobić czy powiedzieć coś, co sprawi, że poczujemy się lepiej czy choćby popatrzymy na sytuację z innej strony. Nie jest jednak powiedziane, że ktoś, kto nie ma takiej cechy jest skazany na pesymizm. Wręcz przeciwnie. Można nauczyć się wyszukiwać promieni słońca i znajdywać je w każdym kącie.

   Może wystarczy spisać listę dobrych rzeczy w swoim życiu. Może pamiętać, co nas podnosi na duchu i sięgać po to, kiedy robi się źle. Kawałek czekolady, rozmowa z kimś bliskim, wyjazd w góry czy nad morze, spacer, dobry film, książka, muzyka, koncert, wyjście na basen, smaczna kolacja, rozmowa telefoniczna, wieczór w ciszy, cokolwiek daje nam siłę jest naszym promykiem radości. Może czasami wystarczy odetchnąć, zająć swoje myśli czymś innym lub jeśli kompletnie nie umiemy oderwać się od sytuacji, przespać się i następnego dnia popatrzeć na to z innej perspektywy. Świat w każdej chwili może się zmienić. Wczorajszy problem, gdy emocje opadną, może okazać się nie taki tragiczny, a żart który nas zabolał wydawać się nam całkiem śmieszny. 

   Warto znać swoje dobre cechy i mocne strony, tak samo jak powinniśmy mieć świadomość swoich wad i niedociągnięć. To wystarczy nam do tego, by zacząć pracę nad sobą, by mieć poczucie własnej wartości. Wówczas nasza dusza będzie pogodna i nauczymy się żartować z siebie bez kompleksów, bólu, przykrości czy smutku. Pozwolimy też innym na żarty. Jeśli poznam swoją wartość, nie będę musiał się przed nikim maskować czy bronić. Poznam w drugim człowieku przyjaciela, który czasami po prostu zażartuje i poznam kiedy ktoś przekracza granice dobrego smaku, przesadzając z żartami lub złośliwością. 

   Odetchnij, uśmiechnij się i pomyśl o tym, że można się śmiać z samego siebie, a śmiech ten może być szczery i oczyszczający. Kiedy byłam mała upierałam się, że żółw, pisze się żów. Protestowałam, kiedy mama pokazywała mi książki z poprawną pisownią. Stwierdziłam, że autorzy po prostu się nie znają. Kiedy zawsze starałam się postawić na swoim, nie mając racji, moja mama kwitowała sytuację jednym słowem: "ŻÓW". Czasem, jeśli mój upór był mały lub docierało do mnie, że nie mam racji, śmiałam się. Z mojego żówia, z mojego uporu, z mojej cechy, nad którą powinnam popracować. 

   W moim domu do dzisiaj można powiedzieć, że funkcjonuje przysłowie: "Uparty jak żów" :-) i czasem dobrze mi pomyśleć, że gdzieś w środku moja dusza umie być pogodna, choć i nad jej pogodą muszę pracować.

   Umiejętności śmiania się z siebie i pogodnej duszy :-)